Η βροχή στην Ελλάδα και στα περισσότερα μέρη του κόσμου είναι ανομοιογενές φαινόμενο, με μεγάλες ποσότητες βροχόπτωσης σε κάποιες περιόδους και ελάχιστη έως καθόλου βροχόπτωση σε άλλες. Η συλλογή του νερού σε δεξαμενές και στέρνες είναι μια αρχαία πρακτική για την αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού, παρέχοντάς μας νερό τη δύσκολη περίοδο του καλοκαιριού. Η δεξαμενή αυτή όμως δε χρειάζεται να είναι κλειστή – αντιθέτως, είναι προς όφελος του οικοσυστήματός μας να λειτουργεί ως μια ανοιχτή, τεχνητή λίμνη που προσκαλεί τη ζωή σε αυτή με τη μορφή υδρόφιλων φυτών και ζώων, δημιουργώντας ηπιότερο μικροκλίμα σε κάποια ακτίνα γύρω της και προσφέροντάς μας δυνατότητες αναψυχής.

Προκειμένου να δημιουργήσουμε μια φυσική λίμνη ή πισίνα, πρέπει να εξασφαλίσουμε τα εξής:

• Η λίμνη δεν πρέπει να έχει απώλεια νερού προς το έδαφος. Συνήθως το πρόβλημα αυτό λύνεται με κατάλληλες στεγανωτικές μεμβράνες, αν και ορισμένα εδάφη (πολύ πηλώδη) πιθανώς να επαρκούν ως έχουν.
• Η λίμνη δεν πρέπει να έχει σημαντικές απώλειες νερού λόγω εξάτμισης. Για το πρόβλημα αυτό προσπαθούμε να σκάβουμε όσο το δυνατόν βαθύτερε και στενότερες δεξαμενές, ώστε η επιφάνεια που βλέπει ο ήλιος να είναι μικρότερη. Μια ακόμη λύση είναι η σκίαση της λίμνης με περιμετρικά δέντρα και υδρόφιλα φυτά.
• Η λίμνη δεν πρέπει να δημιουργεί αναεροβικές συνθήκες.

Το πιο εύκολο σημείο για τη δημιουργία μιας τέτοιας πισίνας είναι εκεί όπου συλλέγονται ούτως ή άλλως τα νερά του τόπου, όπως είναι ένα φυσικό βαθούλωμα στο χαμηλό σημείο του χωραφιού, ίσως ακόμη και στο σημείο του υδροφόρου ορίζοντα ή εκεί όπου αναβλύζει κάποια πηγή. Το πιο σημαντικό, όμως, σημείο για τη δημιουργία μιας λίμνης είναι στην ψηλή μεριά του χωραφιού, καθώς από εκεί μπορούμε να ανακατευθύνουμε το νερό της όπου επιθυμούμε απλώς με τη λειτουργία της βαρύτητας.